فیبروم‌های رحمی بسیار شایع هستند و تا ۷۵٪ از زنان در ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می‌دهند. در بیشتر موارد، این تومورهای کوچک و غیرسرطانی بی‌ضرر هستند و نیازی به درمان پزشکی ندارند.
با این حال، در برخی شرایط، فیبروم‌های رحمی می‌توانند بسیار بزرگ شوند و منجر به مشکلات متعددی شوند. حتی فیبروم‌های کوچک نیز بسته به محل قرارگیری‌شان می‌توانند مشکل‌ساز باشند. در پزشکی ییل، ما در درمان فیبروم‌های رحمی که منجر به عوارض پزشکی یا مشکلات باروری می‌شوند، تخصص داریم.
دکتر لیندا فن، رئیس بخش زنان و زایمان دانشگاه ییل ، می‌گوید: «وقتی زنی برای فیبروم به ما مراجعه می‌کند، اولویت اول ما ایمنی اوست . آیا خونریزی دارد؟ در معرض خطر سرطان است؟ آیا عفونت دارد یا اگر فیبروم خیلی بزرگ باشد، احتمال دارد اندام‌های داخلی را تحت تأثیر قرار دهد؟ وقتی مطمئن شدیم که هیچ‌کدام از این موارد نیست، می‌توانیم مراقبت از او را شخصی‌سازی کنیم. ما طیف وسیعی از درمان‌ها را از رادیولوژی پزشکی و مداخله‌ای گرفته تا جراحی‌های کوچک و بزرگ ارائه می‌دهیم.»
فیبروم رحمی، توده‌های خوش‌خیم (غیرسرطانی) در داخل رحم هستند. وقتی فیبروم‌های رحمی خیلی بزرگ می‌شوند، تعدادشان زیاد می‌شود یا به اندام دیگری فشار می‌آورند، ممکن است زن درد شدید لگن یا تورم شکم، ناراحتی در هنگام رابطه جنسی، خونریزی شدید قاعدگی، مشکلات هنگام ادرار یا مدفوع، کم‌خونی ناشی از خونریزی و حتی ... را تجربه کند.ناباروری ، سقط جنین و سایر عوارض بارداری.
بزرگترین عامل خطر برای فیبروم رحم، زن بودن در سن باروری است. عوامل دیگری که ممکن است خطر را افزایش دهند عبارتند از:
- سابقه خانوادگی: زنی که مادر یا خواهرش فیبروم رحمی داشته است، بیشتر در معرض خطر ابتلا به آن است.
- نژاد: زنان آفریقایی-آمریکایی بیشتر در سنین پایین‌تر به فیبروم رحمی مبتلا می‌شوند. همچنین احتمال ابتلا به فیبروم‌های پیچیده نیز در آنها بیشتر است.
- سبک زندگی ناسالم: زنانی که گوشت قرمز بیشتری می‌خورند، الکل بیشتری می‌نوشند و میوه و سبزیجات کمتری مصرف می‌کنند، بیشتر در معرض ابتلا به فیبروم رحمی هستند. کمبود ویتامین D نیز با افزایش خطر ابتلا به فیبروم مرتبط است.
زنی که فیبروم‌های کوچک دارد ممکن است هیچ علامتی را تجربه نکند، مگر اینکه فیبروم‌ها به حفره رحم فشار بیاورند که در این صورت ممکن است خونریزی غیرطبیعی رحم، ناباروری یا سقط جنین رخ دهد. زنانی که فیبروم‌های بزرگتری دارند ممکن است علائم دیگری را تجربه کنند که عبارتند از:
- خونریزی شدید و دردناک قاعدگی
- بزرگ شدن قسمت پایین شکم
- تکرر ادرار
- یبوست
- درد در هنگام رابطه جنسی
- درد پایین کمر
فیبروم‌های رحمی معمولاً در طول معاینه استاندارد لگن تشخیص داده می‌شوند. اگر پزشک هرگونه رشد غیرطبیعی را تشخیص دهد، آزمایش‌های بعدی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- سونوگرافی: با ارسال امواج صوتی از طریق بدن، پزشک می‌تواند تصویر کامل‌تری از فیبروم‌های رحم به دست آورد.
- آزمایش خون: اگر پریودهای شما به طور خاص سنگین بوده است، پزشک ممکن است خون او را بررسی کند تا ببیند آیا از کم خونی (کمبود آهن که معمولاً با از دست دادن خون همراه است) رنج می‌برید یا خیر. آزمایش خون همچنین می‌تواند سایر بیماریهای با علائم مشابه مانند مشکلات تیروئید را رد کند.
تنها ۱۰ تا ۲۰ درصد از موارد فیبروم رحم نیاز به درمان دارند. گزینه‌های زیادی برای این زنان وجود دارد. در پزشکی ییل، ما بر روی نتیجه دلخواه هر بیمار تمرکز می‌کنیم، چه حفظ باروری باشد و چه کاهش علائم خاص. برای اکثر زنان، جراحی ضروری نیست. برخی از گزینه‌ها عبارتند از:
- دارو: برای زنانی که علائم شدید دارند، دارو می‌تواند یک گزینه باشد. مسکن‌ها ممکن است برای کاهش درد گرفتگی‌های قاعدگی مؤثر باشند؛ قرص‌های ضدبارداری و سایر روش‌های هورمونی می‌توانند پریودهای سنگین را کنترل کنند. علاوه بر این، ممکن است برای زنان دستگاه داخل رحمی تجویز شود که پروژسترون (هورمونی) آزاد می‌کند تا خونریزی شدید را کاهش دهد. دسته‌ای از داروها به نام آگونیست‌های هورمون آزادکننده گنادوتروپین (GnRH) اندازه فیبروم‌ها را کاهش داده و خونریزی قاعدگی را متوقف می‌کنند. به دلیل عوارض جانبی، آگونیست‌های GnRH معمولاً تا شش ماه استفاده می‌شوند و فیبروم‌ها معمولاً پس از قطع دارو به اندازه قبلی خود باز می‌گردند.
- آمبولیزاسیون فیبروم رحمی (UFE): این روش برای تسکین علائم شدید مانند کم خونی، گرفتگی عضلات یا ... استفاده می‌شود.بی‌اختیاری . ذرات کوچکی به جریان خون اطراف فیبروم تزریق می‌شوند و آن را از خون‌رسانی محروم کرده و منجر به کوچک شدن آن می‌شوند.
- تخریب آندومتر: در این روش که برای تسکین علائم نیز در نظر گرفته شده است، یک لایه نازک از رحم از بین می‌رود و خونریزی قاعدگی را تا حد زیادی کاهش می‌دهد. این کار را می‌توان به سرعت در مطب پزشک انجام داد.
- تصویربرداری رزونانس مغناطیسی: نشان داده شده است که این تکنیک علائم شدید را در زنان مبتلا به فیبروم رحمی کاهش می‌دهد. از دستگاه MRI برای هدایت سونوگرافی درمانی به فیبروم استفاده می‌شود.
- جراحی: برای برخی از زنان، ممکن است جراحی توصیه شود. فیبروم‌های رحمی می‌توانند بر باروری تأثیر منفی بگذارند و برداشتن آنها از طریق جراحی، با روشی به نام میومکتومی، می‌تواند گزینه‌ای برای زنی باشد که مایل به بارداری است. روش‌های مختلفی برای انجام میومکتومی وجود دارد. جراح ممکن است با وارد کردن یک ابزار جراحی از طریق ناف (لاپاروسکوپی)، از طریق واژن (هیستروسکوپی) یا از طریق برش در شکم (لاپاراتومی) به رحم دسترسی پیدا کند. جراحی رباتیک نیز برای برداشتن فیبروم‌های خاص با حفظ باروری استفاده می‌شود. در موارد نادر، پزشک ممکن است هیسترکتومی را توصیه کند که برداشتن رحم است.
فیبروم (میوم رحم)