برای والدین تشخیص تفاوت بین کودک خجالتی و کودک مبتلا به اوتیسم می‌تواند دشوار باشد. هر دو می‌توانند رفتارهای مشابهی مانند اجتناب از تماس چشمی، گوشه‌گیری در موقعیت‌های اجتماعی و نشان دادن عصبیت در مواجهه با افراد جدید را نشان دهند.
با این حال، تفاوت‌های مهمی بین این دو وجود دارد که می‌تواند به والدین کمک کند تا تشخیص دهند که آیا فرزندشان خجالتی است یا ممکن است اوتیسم داشته باشد.
کمرویی یک ویژگی شخصیتی است که می‌تواند در کودکان و بزرگسالان به طور یکسان وجود داشته باشد. این ویژگی با تمایل به احساس ناراحتی یا عصبی بودن در موقعیت‌های اجتماعی، به خصوص با افرادی که نمی‌شناسند، مشخص می‌شود.
کودکان خجالتی ممکن است رفتارهایی مانند اجتناب از تماس چشمی، آرام صحبت کردن یا اجتناب از فعالیت‌های گروهی را نشان دهند. با این حال، کودکان خجالتی هنوز هم تمایل به تعامل اجتماعی دارند و اگر احساس راحتی کنند، ممکن است در فعالیت‌های اجتماعی شرکت کنند.
از سوی دیگر، اوتیسم یک اختلال عصبی-رشدی است که بر ارتباطات و تعاملات اجتماعی تأثیر می‌گذارد. کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است در درک نشانه‌های اجتماعی مشکل داشته باشند و در درک احساسات و عواطف دیگران مشکل داشته باشند.
آنها ممکن است از تماس چشمی اجتناب کنند و در کل در تعامل با موقعیت‌های اجتماعی مشکل داشته باشند. علاوه بر مشکلات اجتماعی، کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است رفتارهای تکراری و علایق محدودی نیز نشان دهند.
یکی از تفاوت‌های کلیدی بین کمرویی و اوتیسم، شدت علائم است. کمرویی یک ویژگی شخصیتی خفیف است که ممکن است در موقعیت‌های اجتماعی باعث ناراحتی شود، اما تأثیر قابل توجهی بر توانایی کودک در عملکرد روزمره ندارد.
از سوی دیگر، اوتیسم اختلال شدیدتری است که می‌تواند تا حد زیادی بر توانایی کودک در برقراری ارتباط و تعامل با دیگران تأثیر بگذارد.
عامل مهم دیگری که باید در نظر گرفته شود، سنی است که کودک این رفتارها را از خود نشان می‌دهد. خجالتی بودن ممکن است از سنین بسیار پایین وجود داشته باشد، اما معمولاً به عنوان یک اختلال تشخیص داده نمی‌شود.
از سوی دیگر، اوتیسم معمولاً در اوایل کودکی تشخیص داده می‌شود، زیرا علائم با بزرگتر شدن کودک آشکارتر می‌شوند.
اگر والدینی مشکوک به ابتلای فرزندشان به اوتیسم باشند، مراجعه به یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی آموزش‌دیده برای تشخیص و درمان بسیار مهم است. تشخیص و مداخله زودهنگام می‌تواند نتایج درمان کودکان مبتلا به اوتیسم را تا حد زیادی بهبود بخشد.
با این حال، اگر کودکی صرفاً خجالتی است، راهکارهای زیادی وجود دارد که والدین می‌توانند برای کمک به فرزندشان در موقعیت‌های اجتماعی و احساس راحتی بیشتر او استفاده کنند. این راهکارها ممکن است شامل قرار دادن تدریجی کودک در موقعیت‌های اجتماعی، آموزش مهارت‌های اجتماعی و ارائه تقویت مثبت برای شرکت در فعالیت‌های اجتماعی باشد.
مثال‌هایی از چگونگی تمایز بین کمرویی و اوتیسم
تعامل اجتماعی
یک کودک خجالتی ممکن است در موقعیت‌های اجتماعی احساس ناراحتی کند اما همچنان تمایل به تعامل اجتماعی داشته باشد. اگر احساس راحتی کند، ممکن است در فعالیت‌های اجتماعی شرکت کند.
در مقابل، کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است به طور کلی از موقعیت‌های اجتماعی اجتناب کند و با نشانه‌های اجتماعی مشکل داشته باشد. این می‌تواند منجر به انزوای اجتماعی و مشکل در ایجاد روابط با همسالان شود.
تماس چشمی
یک کودک خجالتی ممکن است به دلیل ناراحتی یا عصبی بودن از تماس چشمی اجتناب کند، در حالی که یک کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است به دلیل مشکل در درک نشانه‌های اجتماعی، به طور کلی از تماس چشمی اجتناب کند. این امر می‌تواند درک ارتباط غیرکلامی و ایجاد ارتباط با دیگران را برای آنها دشوار کند.
گفتار
یک کودک خجالتی ممکن است در موقعیت‌های خاص به دلیل ناراحتی، آرام صحبت کند یا اصلاً صحبت نکند. در مقابل، کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است در رشد گفتار و برقراری ارتباط مشکل داشته باشد.
آنها ممکن است در درک زبان، صحبت کردن با لحن محاوره‌ای یا استفاده از حرکات مناسب مشکل داشته باشند.
رفتارهای تکراری
در حالی که یک کودک خجالتی ممکن است رفتارهای عصبی مانند بی‌قراری یا ضربه زدن با پا را نشان دهد، یک کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است رفتارهای تکراری مانند تکان دادن دست یا تکان دادن به جلو و عقب را نشان دهد. این رفتارها می‌توانند خود تحریک‌کننده باشند و به کودک کمک کنند تا احساسات و ورودی‌های حسی خود را تنظیم کند.
برای والدینی که به اوتیسم فرزندشان مشکوک هستند، ضروری است که از طریق ارائه دهندگان خدمات درمانی آموزش دیده، تشخیص تخصصی دریافت کنند. مداخله زودهنگام در کمک به کودکان مبتلا به اوتیسم برای بهبود نتایج و داشتن زندگی رضایت‌بخش بسیار مهم است.
اگر والدینی معتقد باشند که فرزندشان صرفاً خجالتی است، می‌توانند از راهکارهای زیادی برای کمک به احساس راحتی بیشتر فرزندشان در موقعیت‌های اجتماعی استفاده کنند. این راهکارها شامل قرار دادن تدریجی کودک در موقعیت‌های اجتماعی، آموزش مهارت‌های اجتماعی و ارائه تقویت مثبت برای شرکت در فعالیت‌های اجتماعی است.
هدف علم روانشناسی چیست؟