مراقبانی که نگران هستند فرزندشان ADHD داشته باشد باید با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی کودک صحبت کنند. تشخیص زودهنگام و درمان ADHD برای پیشگیری یا محدود کردن مشکلات عاطفی، تحصیلی و رفتاری مهم است.
هیچ آزمایش ساده ای برای تشخیص ADHD وجود ندارد. علاوه بر این، بسیاری از علائم ADHD در میان کودکان چهار تا شش ساله رایج است، اما با فراوانی و/یا شدت کمتری نسبت به کودکان مبتلا به ADHD رخ می دهد. بنابراین، ممکن است برای مراقبان دشوار باشد که تشخیص دهند آیا کودک خردسال آنها ADHD دارد یا به سادگی مانند کودکان خردسال رفتار می کند. کودکی که برای کلاس خود کم سن و سال است، ممکن است نسبت به کودکی که در انتهای طیف قرار دارد، بالغ تر عمل کند. این لزوماً نشان دهنده وجود مشکل نیست و برای پزشکان مهم است که در ارزیابی خود مراقب معیارهای تشخیصی (زیر) باشند. مطالعاتی که کودکان را در طول زمان ارزیابی میکنند، تأیید کردهاند که اکثر کودکان پیشدبستانی که تمام معیارهای ADHD را دارند، با افزایش سن به این کار ادامه میدهند.
همچنین ممکن است تشخیص ADHD در کودکان بزرگتر و نوجوانان دشوار باشد. شواهدی وجود دارد که نشان میدهد استفاده مکرر از رسانههای دیجیتال (مثلا گذراندن زمان زیادی در رسانههای اجتماعی یا انجام بازیهای ویدیویی) میتواند منجر به علائمی مانند مشکل در تمرکز شود. در حالی که این هنوز در حال مطالعه است، ممکن است توضیحی برای علائم ADHD باشد که در دوران نوجوانی ایجاد می شود.
معیارهای تشخیصی - معیارهای تشخیص ADHD توسط انجمن روانپزشکی آمریکا تعریف شده است. چندین ویژگی مهم برای این معیارها وجود دارد، از جمله موارد زیر:
●علائم باید در بیش از یک موقعیت (مانند مدرسه و خانه) وجود داشته باشد.
●علائم باید حداقل به مدت شش ماه ادامه داشته باشد
●علائم باید قبل از 12 سالگی وجود داشته باشد
●علائم باید عملکرد در فعالیت های تحصیلی، اجتماعی یا شغلی را مختل کند
●علائم باید برای سطح رشد کودک بیش از حد باشد
●سایر اختلالات روانی که می توانند علت علائم باشند باید کنار گذاشته شوند
تعدادی دیگر از شرایط پزشکی و روانشناختی وجود دارد که علائمی مشابه علائم ADHD دارند. یک ارزیابی کامل پزشکی، رشدی، آموزشی و روانی اجتماعی برای تایید تشخیص ضروری است. در طول فرآیند ارزیابی، ممکن است چندین بازدید از مطب، گاهی اوقات با بیش از یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی ضروری باشد.