پرخوری عصبی

افراد مبتلا به پرخوری عصبی معمولاً رژیم های غذایی را جایگزین می کنند یا فقط «غذاهای ایمن» کم کالری می خورند با پرخوری در غذاهای پر کالری «ممنوع». پرخوری به معنای خوردن مقدار زیادی غذا در مدت زمان کوتاهی است که با احساس از دست دادن کنترل بر روی چه چیزی یا مقدار غذا همراه است. رفتار افراطی معمولا مخفیانه است و با احساس شرم یا خجالت همراه است. پرخوری ممکن است بسیار زیاد باشد و غذا اغلب به سرعت، فراتر از سیری تا حد تهوع و ناراحتی مصرف می شود.برای مشاوره با مرکز روانکاوی خوب در تهران اینجا کلیک کنید.

پرخوری حداقل به صورت هفتگی اتفاق می افتد و به طور معمول با آنچه "رفتارهای جبرانی" نامیده می شود برای جلوگیری از افزایش وزن دنبال می شود. اینها می تواند شامل روزه گرفتن، استفراغ، استفاده نادرست ملین یا ورزش اجباری باشد. مانند بی اشتهایی عصبی، افراد مبتلا به پرخوری عصبی بیش از حد درگیر افکار مربوط به غذا، وزن یا شکل هستند که بر ارزش خود تأثیر منفی می گذارد و به طور نامتناسبی بر ارزش خود تأثیر می گذارد.

افراد مبتلا به پرخوری عصبی می توانند کمی کم وزن، وزن طبیعی، اضافه وزن یا حتی چاق باشند. با این حال، اگر وزن آنها به طور قابل توجهی کم باشد، در نظر گرفته می شود که آنها دارای بی اشتهایی عصبی پرخوری یا پاکسازی هستند نه پرخوری عصبی. اعضای خانواده یا دوستان ممکن است ندانند که یک فرد مبتلا به پرخوری عصبی است، زیرا به نظر می رسد کم وزن نیست و رفتارهای او پنهان است و ممکن است مورد توجه نزدیکان قرار نگیرد. علائم احتمالی مبنی بر اینکه فردی ممکن است به پرخوری عصبی مبتلا باشد عبارتند از:

• رفت و آمدهای مکرر به دستشویی بلافاصله بعد از غذا
• ناپدید شدن مقادیر زیادی غذا یا بسته بندی های خالی و ظروف غذا بدون دلیل
• گلودرد مزمن
• تورم غدد بزاقی در گونه ها
• پوسیدگی دندان ناشی از فرسایش مینای دندان توسط اسید معده
• سوزش سر دل و رفلاکس معده به مری
• مصرف نادرست ملین یا قرص لاغری
• اسهال مکرر بدون دلیل
• استفاده نادرست از دیورتیک ها (قرص های آب)
• احساس سرگیجه یا غش به دلیل رفتارهای پاکسازی بیش از حد که منجر به کم آبی بدن می شود

پرخوری عصبی می تواند منجر به عوارض نادر اما بالقوه کشنده از جمله پارگی مری، پارگی معده و آریتمی های خطرناک قلبی شود. نظارت پزشکی در موارد پرخوری عصبی شدید برای شناسایی و درمان هر گونه عوارض احتمالی مهم است.

درمان شناختی رفتاری سرپایی برای پرخوری عصبی درمانی با قوی ترین شواهد است. این به بیماران کمک می کند تا رفتار غذایی خود را عادی کرده و افکار و احساساتی را که باعث تداوم این اختلال می شوند، مدیریت کنند. داروهای ضد افسردگی (مانند فلوکستین) نیز می توانند در کاهش میل به پرخوری و استفراغ مفید باشند. درمان مبتنی بر خانواده متمرکز بر اختلال خوردن که شامل ارائه اطلاعات به مراقبان در مورد چگونگی کمک به یک نوجوان یا جوان برای عادی سازی الگوی غذایی خود می شود نیز ممکن است در درمان جوانان مبتلا به پرخوری عصبی مفید باشد.