در طول یک معاینه لگن طبیعی، فیبروم ممکن است برای اولین بار تشخیص داده شود. با این وجود، آزمایش‌های متعددی وجود دارد که می‌تواند جزئیات بیشتر فیبروم را به دقت نشان دهد:
- سونوگرافی شکم و لگن (USG):با کمک امواج صوتی می توان رحم و سایر اندام های لگنی را در طول معاینه اولتراسوند مشاهده کرد.
- هیستروسکوپی:در طول هیستروسکوپی از ابزار باریکی به نام هیستروسکوپ برای مشاهده داخل رحم استفاده می شود. از طریق دهانه رحم و واژن وارد می شود (باز شدن رحم). این به پزشک شما امکان می دهد تا رشد فیبروم رحم را ببیند.
- هیستروسالپنگوگرافی (HSG):اشعه ایکس به طور خاص برای هیستروسالپنگوگرافی استفاده می شود. اندازه و شکل رحم و لوله های فالوپ ممکن است دستخوش تغییرات نابجا شود.
- سونو هیستروگرافی:این روش شامل تزریق مایع از طریق دهانه رحم به داخل رحم است. پس از آن، از سونوگرافی برای نشان دادن داخل رحم استفاده می شود. این مایع نمایش دقیقی از پوشش داخلی رحم می دهد.
- لاپاراسکوپی:یک ابزار نازک به نام لاپاراسکوپ در طول لاپاراسکوپی استفاده می شود تا به پزشک شما اجازه دهد شکم شما را ببیند. از طریق یا درست زیر ناف از طریق یک برش کوچک وارد می شود. از لاپاراسکوپ می توان برای دیدن فیبروم هایی که خارج از رحم هستند استفاده کرد.
- آزمایش خون:پزشک ممکن است آزمایش‌های اضافی را برای رد سایر علل احتمالی خونریزی غیرطبیعی قاعدگی تجویز کند، مانند شمارش کامل خون (CBC) برای بررسی احتمال کم خونی به دلیل از دست دادن مداوم خون و سایر آزمایش‌های خون برای رد اختلالات خونریزی.
با این حال، تست های تصویربرداری ماننداسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI).که می تواند در برخی موارد برای نظارت بر رشد فیبروم ها در طول زمان مفید باشد.
با حساسیت 88 تا 93 درصد، MRI یکی از مطمئن ترین روش ها برای تشخیص فیبروم و تشخیص آن از آدنومیوز کانونی است. از آنجایی که MRI از پرتوهای یونیزه کننده استفاده نمی کند، بنابراین می تواند ساختار ناحیه رحم را به وضوح نشان دهد، در تشخیص فیبروم های رحمی نسبت به سونوگرافی حساس تر است. با MRI، فیبروم‌هایی به قطر 5 میلی‌متر قابل مشاهده هستند و فیبروم‌های زیر مخاطی، داخل دیواره‌ای و زیرسروزال معمولاً به وضوح از یکدیگر متمایز می‌شوند. از طریق MRI، فیبروم هایی که در مکان های نسبتاً غیر معمولی مانند دهانه رحم ایجاد می شوند، قابل تشخیص هستند.
معیارهای کلیدی در ارزیابی فیبروم ها در درجه اول شامل علائم بیمار مانند جریان غیر طبیعی قاعدگی، علائم توده ای، درد لگن یا ناهنجاری های مرتبط با کم خونی است.
- در طی یک معاینه لگن طبیعی یا به طور تصادفی در طول تصویربرداری، فیبروم‌ها گاهی در زنان بدون علامت (زنانی که علائم فیبروم در آنها دیده نمی‌شود) کشف می‌شوند.
- سونوگرافی معمولا بهترین روش تصویربرداری انتخابی برای فیبروم است.
- فیبروم های رحمی را می توان با سونوگرافی ترانس واژینال تشخیص داد (یک پروب اولتراسوند در طول این روش توسط پزشک یا تکنسین برای معاینه اندام های تناسلی زنانه در حدود دو تا سه اینچ در کانال واژن قرار می گیرد) که دارای حساسیت 90 تا 99 درصد است. محدوده، با این حال می تواند ساب سروز یا فیبروم های ریز را از دست بدهد.
- هیستروسکوپی یا سونو هیستروگرافی می تواند حساسیت آزمایش را برای میوم های زیر مخاطی افزایش دهد.
زوج درمانی چیست