تست و ارزیابی اختلال دو قطبی

ارزیابی اختلال دوقطبی معمولاً برای افرادی توصیه می شود که علائم یا تجربیاتی را نشان می دهند که نگرانی در مورد احتمال اختلال دوقطبی را ایجاد می کند .

اگر فردی نوسانات خلقی شدید را تجربه کند که مشخصه آن دوره‌های انرژی زیاد، سرخوشی یا تحریک‌پذیری (قسمت‌های شیدایی یا هیپومانیک) متناوب با دوره‌های افسردگی باشد، و این نوسانات خلقی به طور قابل‌توجهی بر توانایی فرد برای عملکرد در بخش‌های مختلف زندگی تأثیر می‌گذارد، مانند کار، مدرسه، روابط یا مراقبت از خود، مهم است که یک ارزیابی دوقطبی را در نظر بگیرید.

گاهی اوقات ممکن است افراد با بیماری های دیگری مانند افسردگی ، اختلال اضطراب فراگیر یا ADHD به اشتباه تشخیص داده شوند ، در حالی که اختلال دوقطبی علت اصلی علائم آنها است. اگر علایم علیرغم درمان ادامه یابد یا اگر به داروهایی که معمولاً برای سایر بیماری ها استفاده می شود پاسخی وجود نداشته باشد، ارزیابی اختلال دوقطبی ممکن است ضروری باشد.

دستورالعمل های بالینی توصیه های مبتنی بر شواهد را برای تشخیص و درمان اختلال دوقطبی ارائه می دهند. این دستورالعمل ها به استانداردسازی فرآیند تشخیصی کمک می کند و اطمینان حاصل می کند که پزشکان از بهترین شیوه ها در ارزیابی و تشخیص بیماری پیروی می کنند.

طبق DSM-5، دستورالعمل های بالینی برای تشخیص اختلال دوقطبی شامل حداقل یک دوره شیدایی یا هیپومانیا است. این شامل حداقل سه مورد از علائم زیر است که بیش از یک هفته طول می کشد:

• عزت نفس متورم یا بزرگواری
• کاهش نیاز به خواب
• پرحرف تر از حد معمول
• فرار از ایده ها یا افکار ذهنی مسابقه
• حواس پرتی
• افزایش فعالیت هدفمند یا تحریک روانی حرکتی
• مشارکت بیش از حد در فعالیت‌هایی با پتانسیل بالا برای عواقب دردناک، مانند خریدهای بی‌رویه، بی‌احتیاطی‌های جنسی، سرمایه‌گذاری‌های تجاری احمقانه.
• خلق و خوی غیرعادی و مداوم بالا، گسترده یا تحریک پذیر
• افزایش غیرعادی و مداوم فعالیت یا انرژی
• اختلال خلقی شدید که عملکرد را مختل می کند
• برای جلوگیری از آسیب رساندن به خود یا دیگران نیاز به بستری شدن دارد
• اپیزود قابل انتساب به یک ماده نیست

طرف دیگر اختلال دوقطبی شامل اپیزودهای افسردگی است. این علائم توسط DSM-5 به عنوان حداقل سه یا بیشتر از علائم زیر توصیف می شوند که بیش از یک هفته طول می کشد:

• خلق و خوی افسرده بیشتر روز، تقریبا هر روز
• از دست دادن علاقه یا لذت به همه یا تقریباً همه فعالیت ها
• کاهش قابل توجه وزن یا کاهش یا افزایش اشتها
• درگیر شدن در حرکات بی هدف، مانند قدم زدن در اتاق
• خستگی یا از دست دادن انرژی
• احساس بی ارزشی یا گناه
• کاهش توانایی تفکر یا تمرکز، یا عدم تصمیم گیری
• افکار مکرر مرگ، افکار مکرر خودکشی بدون برنامه مشخص یا اقدام به خودکشی

دستورالعمل ها مدت زمان و فرکانس مورد نیاز برای تشخیص اختلال دوقطبی را مشخص می کنند. برای مثال، وجود یک دوره شیدایی به طور معمول حداقل برای یک هفته لازم است، در حالی که دوره های هیپومانیک باید حداقل برای چهار روز متوالی ادامه داشته باشد.