انواع تومورهای بدخیم مغزی

انواع تومورهای بدخیم مغزی

گلیوما شایع ترین نوع تومور مغزی بزرگسالان است که 78 درصد از تومورهای بدخیم مغز را تشکیل می دهد. آنها از سلول های پشتیبان مغز به نام گلیا به وجود می آیند . این سلول ها به آستروسیت ها ، سلول های اپاندیمی و سلول های الیگودندروگلیال (یا الیگوس) تقسیم می شوند. تومورهای گلیال شامل موارد زیر است:

• آستروسیتوم ها شایع ترین گلیوم هستند که حدود نیمی از تومورهای اولیه مغز و نخاع را تشکیل می دهند. آستروسیتوم ها از سلول های گلیال ستاره ای شکل به نام آستروسیت، بخشی از بافت حمایت کننده مغز، ایجاد می شوند. آنها ممکن است در بسیاری از قسمت های مغز، اما بیشتر در مغز رخ دهند. افراد در هر سنی ممکن است به آستروسیتوم مبتلا شوند، اما در بزرگسالان - به ویژه مردان میانسال - شیوع بیشتری دارد. آستروسیتوم در قاعده مغز در کودکان یا افراد جوان تر شایع تر است و بیشتر تومورهای مغزی کودکان را تشکیل می دهد. در کودکان، بیشتر این تومورها درجه پایین در نظر گرفته می شوند، در حالی که در بزرگسالان، بیشتر آنها با درجه بالا هستند.
• اپندیموم ها از تبدیل نئوپلاستیک سلول های اپاندیمی پوشاننده سیستم بطنی به دست می آیند و دو تا سه درصد از کل تومورهای مغزی را تشکیل می دهند. اکثر آنها به خوبی تعریف شده اند، اما برخی از آنها اینطور نیستند.
• گلیوبلاستوما مولتی فرم (GBM) مهاجم ترین نوع تومور گلیال است. این تومورها تمایل به رشد سریع دارند، به بافت های دیگر گسترش می یابند و پیش آگهی ضعیفی دارند. آنها ممکن است از چندین نوع مختلف سلول مانند آستروسیت ها و الیگودندروسیت ها تشکیل شده باشند. GBM در افراد 50 تا 70 ساله شایع تر است و در مردان شایع تر از زنان است.
• مدولوبلاستوما معمولاً در مخچه ایجاد می‌شود و اغلب در کودکان ایجاد می‌شود. آنها تومورهای درجه بالایی هستند، اما معمولاً به پرتو درمانی و شیمی درمانی پاسخ می دهند .
• الیگودندروگلیوما از سلول‌هایی که میلین را می‌سازند ، مشتق می‌شوند که عایق سیم‌کشی مغز است.

• همانژیوبلاستوم ها تومورهایی با رشد آهسته هستند که معمولاً در مخچه قرار دارند. آنها از رگ های خونی منشا می گیرند، می توانند اندازه بزرگی داشته باشند و اغلب با کیست همراه هستند. این تومورها بیشتر در افراد 40 تا 60 ساله دیده می شود و در مردان بیشتر از زنان است.
• تومورهای رابدوئید تومورهای نادر و بسیار تهاجمی هستند که تمایل دارند در سراسر سیستم عصبی مرکزی پخش شوند. آنها اغلب در چندین مکان در بدن، به ویژه در کلیه ها ظاهر می شوند. آنها در کودکان خردسال بیشتر شایع هستند، اما در بزرگسالان نیز ممکن است رخ دهند.